Zawartość Min An Min An Jedyne, co pamiętam z licealnej geometrii, to nauka, że ​​odbicie to nie to samo, co oryginał, ze względu na zniekształcenie trójwymiarowe do dwuwymiarowego. I pomyślałem: „Dzięki Bogu”. Moje intelektualne zrozumienie nie pozwoliło mi przejrzeć faktu, że nadal odnosiłem się do siebie jako przedmiotu i zniekształcenia, a nie jako trójwymiarowego pamiętam zmagam się z dysmorfią ciała, namiętnie czytając w czwartej klasie książki dietetyczne, mimo niedowagi. Po tym, jak zostałam zgwałcona, gdy miałam 17 lat, rozwinęła się we mnie fobia (może nie pełna kliniczna fobia) przed lustrami. Uwewnętrzniłam poczucie bezwartościowości z powodu gwałtu (i powtarzania traumy z innymi) do tego stopnia, że ​​nie mogłam na siebie patrzeć. Mogłem spojrzeć na swoje ciało, ponieważ wiedziałem, że mogę je zmienić, jeśli naprawdę chcę, ponieważ przeżyłem maksymalnie 500 kalorii, biegając trzy mile dziennie przez sześć miesięcy. Ale moja twarz nie była czymś, co mogłem zmienić. Zawiązywałam więc ręcznik pod oczami, żeby założyć soczewki lub nałożyć tusz do stosunek do luster w przestrzeni publicznej stał się robotem i obsesją (bo też dlaczego łazienki publiczne obstają przy najgorszym oświetleniu fluorescencyjnym na rynku?). Spoglądałem w dół, myjąc ręce. Sprawdzałem swój strój z odległości trzech stóp, patrząc przez oczy. Nie nosiłabym soczewek, żeby nie widzieć kontrastu ze swoją twarzą i zdejmowałam okulary – z odległości trzech stóp. Gdybym była w domu, zostawiałabym zgaszone światło i używałam pośredniego światła z sąsiedniego pokoju do mycia zębów. Trwało to przez pięć dwuwymiarowe odbicie chwyciło mnie tak mocno, że stałem się jednowymiarowy ze strachu przed zobaczeniem. Spłaszczyłem się, by być tym, czego, jak sądziłem, inni, zwłaszcza mężczyźni, chcą ode mnie. Wszyscy ci mężczyźni, byłem tak przekonany, że coś mi zaoferowali – uwagę, potwierdzenie, choć często nawet nie to. Przekonany, że nadając sobie kształt ich postrzeganych pragnień, będą mnie pożądać. Ale były równie puste, używając bezsensownego seksu, aby poczuć się potężnym – lub, co gorsza, używając seksu bez przymusu, aby poczuć się potężnym. Puste naczynia próbujące napełnić inne puste naczynia, ale opróżniające się nawzajem, gdy wszystko, czego potrzebowaliśmy, to napełnić nasze własne mózgi są zaprojektowane tak, aby dopasować naszą zewnętrzną rzeczywistość do naszego wewnętrznego doświadczenia. Kiedy patrzysz na swój własny świat przez pryzmat niegodności i przekonania, że ​​wszyscy inni muszą nienawidzić cię tak samo, jak ty nienawidzisz siebie, zawsze możesz znaleźć i stworzyć na to dowody – i zawsze będziesz szukać potwierdzenia poza sobą. Do tej pory jednym z moich najbardziej wstydliwych momentów jest mój drugi rok studiów, kiedy zbyt się upiłem i rzuciłem duże lustro na korytarz, podczas gdy miałem dość publicznego załamania się, że nie zwracam na siebie uwagi mężczyzn. i myśleć Kiedyś straciłem przytomność na imprezie i osaczyłem kolesia, z którym się związałem, i wróciłem, krzycząc mu w twarz, że myślał, że jestem brzydka. Niezły wygląd. Ale wstyd rodzi tylko dalszą pogardę dla siebie. Więc teraz ofiaruję współczucie temu kruchemu, rozbitemu ja (i temu rozbitemu lustrze). Znajduję pocieszenie w cytacie „tak wiele osób z twojej przeszłości zna wersję ciebie, która już nie istnieje”.Nasz związek z samym sobą nadaje dynamikę każdej innej relacji, jaką mamy, co oznacza, że ​​ja też nie mogę pozwolić, by ktoś inny mnie zobaczył. Jednak ciągle stawiam się w potencjalnie niebezpiecznych sytuacjach, próbując za wszelką cenę uzyskać walidację. Już zostałam zgwałcona, więc jakie znaczenie miało moje bezpieczeństwo? Mój terapeuta niedawno zrzucił na mnie ciężką bombę prawdy, mówiąc: „Twoja potrzeba potwierdzenia jest większa niż potrzeba przetrwania”. (Uf.)Jako dziecko miałem książkę zatytułowaną „Jak całkowicie zniknąć i nigdy nie zostać znalezionym”. Pamiętam, że mama wahała się, czy mi go kupić, bo miałam skłonność do ucieczki, wyzywająco stojąc na końcu mojego bloku i głosząc, że nie wrócę do domu – mimo że nie wolno mi było przejść przez ulicę i ostatecznie musiał się zawalić. Myślę teraz o tym tytule i wszystkich środkach obronnych, które stosuję, aby nie być widzianym. To nie zadziałało, ponieważ ludzie nadal mnie widzą, ale przede wszystkim widzą mnie jako przedmiot, ponieważ to jest zniekształcenie, które noszę i obiektyw, który projektuję w Brown ma w swojej książce rozdział o przynależności (Braving the Wilderness) zatytułowany „Ludzie trudno nienawidzić z bliska. Wchodzić." Kiedy pozwoliłem ludziom zobaczyć mnie z bliska, doświadczenie było głębokie – a przynajmniej wtedy, gdy nie skupiam się na tym, czy ktoś jeszcze do mnie odezwie się, ponieważ być może widzieli moje nieskubane włosy z brody w bezpośrednim świetle słonecznym . Ten rodzaj myślenia wyrywa Cię z ciała i doświadczenia, a tym samym z możliwości bycia obecnym. A także – pieprzyć każdego, kto cię tak surowo ocenia (ale tak naprawdę nie pieprz go).Brené Brown (#bless) ma inny cytat: „Historia ludzkiej intymności to nieustanne pozwalanie sobie na oglądanie tych, których kochamy najgłębiej, w nowym, bardziej rozbitym świetle. Przyjrzyj się uważnie. Zaryzykuj. To rozbite światło jest trójwymiarowe, przez co fizycznie nie jesteśmy w stanie zobaczyć siebie z własnej perspektywy. To, czego wszyscy naprawdę pragniemy, to ujawnienie przez innych ich surowej, świetlistej, trójwymiarowej jaźni, co daje nam pozwolenie na zrobienie tego zakochać się prawie w każdym, ponieważ naprawdę mocno patrzę i zawsze chcę to zobaczyć, ale nie chcę ryzykować, aby zobaczyć siebie w tym świetle. Chociaż istnieje różnica między okularami w kolorze różowym a tym pękniętym światłem. Sposób, w jaki postrzegam innych, nie jest darem, to także zniekształcenie – patrzenie w przeszłość jest źle traktowane, ponieważ chcę tylko, aby ktoś mnie kochał, nie wykonując pracy polegającej na tym, żeby się pokazać. Kiedy nikogo nie ma w domu, nie ma do czego się przyciągać. Przestań wylewać się na innych, mając nadzieję, że wypełnią twoją samoistną że jestem godny, było powolnym rozpadem wszystkich moich (przestarzałych) tożsamości. I co wtedy? Pustka – a potem wybór. Wybór czym chcesz wypełnić tę przestrzeń (wskazówka: to ty, a nie inne osoby). Istnieje japońska forma sztuki zwana kintsugi, w której potłuczoną ceramikę składa się z powrotem, a linie pęknięć maluje się złotem. Złamanie dodaje wartość, wyrafinowanie, wyjątkowość i jest czymś, co należy eksponować z dumą. Wszystkie nasze wewnętrzne miski zostały stłuczone, rozbite. Czy chcesz pojawić się w tym rozbitym świetle i pozwolić innym zobaczyć i poznać historię twojego własnego złota – twojego zerwania i naprawy? Czy chcesz najpierw zobaczyć siebie w tym migoczącym świetle – a przynajmniej zobaczyć, że istniejesz poza swoimi zniekształceniami?