Minął maj i z zaplanowanych dwóch wyjazdów na pstrągi doszedł do skutku tylko jeden. 21 maja przeszkodziła „wielka woda”. Z niecierpliwością czekałem do następnego tygodnia. Telefon do Grzegorza i wyprawa zaplanowana. Wyjazd w piątek (28-go) aby w sobotę rano być już na rzece. Niestety, wszystko zaczyna się pechowo. Kolizja drogowa z samochodem prowadzonym przez młodzieńca bez prawa jazdy pozbawiła mnie lewego zewnętrznego lusterka. Przyznaję, że miałem w tym (niestety) swój udział. Prawie nieprzespana noc i w sobotę o 5:00 witam się z Grzegorzem. Chwilę później już dość ciepło. Chwilami siąpi deszczyk. Rosa na wysokiej trawie powoduje przemiękanie spodni. Ale nic to, skoro już pierwsze rzuty skutkują kontaktem z kropkami. Łowimy kolejno kilka pstrągów. Każdemu sporo brakuje do „dorosłego” wymiaru. Mimo tego przyjemność niewątpliwa. Brania są dość częste. Zabawa przednia. Deszcz przestał padać. Zrobiło się duszno. Zdejmujemy kolejne części garderoby. Od Grzegorza dowiaduję się, że taka pogoda jest właśnie dobra. I to się potwierdza. Brań jest naprawdę dużo. Jednak to wszystko „młodzież”.Kolejne miejsce. Po środku rzeki łacha piachu z powalonym drzewem. Pomiędzy mną a łachą głębsza rynna, nad którą zwisają gałęzie drzewa. Posyłam wobka w rynnę pod prąd. (Muszę się pochwalić, że odnośnie rzutów „z pod nóg” to poczyniłem znaczne postępy). Zaczynam zwijać żyłkę i jest pobicie. Ryba walczy dzielnie. Przewinęła się pod powierzchnią wody. Widzę pięknego, sporo ponad wymiar, kropka. I nagle wszystko się uspokoiło. Żyłka zwisa luźno ze szczytówki. Nie ma ryby na wędce, nie ma woblera na żyłce. To kolejna porcja emocji. Myślę, że na skutek jakiegoś przetarcia żyłki przegrałem walkę z tym przeciwnikiem. Ciekawe jak połknął wobka. Bo jeśli głęboko to nie przeżyje tej przygody. Byłoby szkoda. Wracając do samochodu widzę pięknego bobra. Płynie dostojnie w górę rzeki. Nie boi się. I tutaj też opanowały rzekę. Widać to po kikutach pni drzew na się na inne łowisko. Tu brań zdecydowanie mniej. Jednak kropki odpowiednio większe. Łowię wreszcie swojego pierwszego, wymiarowego pstrąga (31 cm). Jeśli ktoś myśli, że go zabrałem – to ma rację. Przecież to mój pierwszy. Większość złowionych ryb ma 26-28 centymetrów. Zwracanie im wolności to kolejna przyjemność, której doświadczyłem na tej wyprawie. W dwóch przypadkach było ciężko. Myślałem, że nie odżyją. Ale wszystko skończyło się dobrze. Choć jadąc na ryby straciłem w samochodzie lusterko a w trakcie wędkowania cztery fajne woblery to jednak bardzo zadowolony wróciłem do domu. Pewnie się teraz niektórym narażę. Bardzo lubię jeść ryby. Ale jeśli ktoś będzie mi proponował abym wypuszczał wszystkie złowione ryby, a te do jedzenia kupował w markecie to na pewno nie posłucham. Jeśli chodzi o smak, pstrąg ze sklepu to „pikuś” w porównaniu z dzikim nie myślałem, że tak szybko uda mi się odrobić straconą, majową czwartego czerwca jechałem w kieleckie i oczami wyobraźni widziałem ponowne spotkanie z kropkami. Przejeżdżam przez most. Masakra. Woda wysoka w kolorze kawy z mlekiem. U rodziny dowiedziałem się, że ubiegłej nocy bardzo mocno padało. Grzegorz rezygnuje z wyprawy. Przede wszystkim ze względu na obowiązki w pracy. Mówi, że szanse na wędkowanie mizerne. Pomimo tego w sobotę rano poszedłem na rzekę ale nawet nie było kontaktu z rybą. Za to miliony komarów, które wpadały do ust i nosa podczas oddychania. Szybko wróciłem do cóż. Było zgodnie z przysłowiem. Raz na wozie raz pod wozem. Myślę, że następnym razem będzie „Na wozie”.